Wednesday, September 2, 2015

ಬಣ್ಣಗೆಟ್ಟ ಕಾಮನಬಿಲ್ಲು

ಸುಮ್ಮನೇತಕೆ ನಗುವೆಂಬ ಪದರಪೋಷಾಕು?
ಹೊಳಪಿರದ ಕಣ್ಣ ಕತ್ತಲಲಿ ಕಾಣುತಿದೆ
ಒಳಮನೆಯಲಿ ಆರಿಹೋದ ದೀಪದ ಕೊನೆಯ ಉಸಿರು
.
ನಾನೀಗ ಬಣ್ಣಗೆಟ್ಟ ಕಾಮನಬಿಲ್ಲು
ಹಿತ್ತಿಲ ಬಾಗಿಲು ಮೆಲ್ಲಗೆ ತೆರೆದದ್ದು ನಾನು ಬಲ್ಲೆ
ಕಾಯುತಿದೆ ನಿನ್ನ ದಾರಿಯ ಅಲ್ಲಿ
ಹೊಸತೊಂದು ಬಿಸಿಲುಕೋಲು .
ಇನ್ನೂ ಏತಕೆ ಮುಂಬಾಗಿಲೊಳು ಕುಳಿತು
ಎನ್ನ ದಾರಿ ಕಾಯುವ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ ಸೋಗು?

ಕಿತ್ತಿಟ್ಟ ಹೆಜ್ಜೆಯಡಿ ಹೊಸಕಿ ಹೋಗಲಿ
ಕಳೆದ ನಿನ್ನೆಗಳ ಜೊತೆಗೆ ನಾನೆಂಬ ಕ್ಷುದ್ರ ಕಸವು.
ಹೋಗಿಬಿಡು ಬೆನ್ನು ಹಾಕಿ
ತಿರುಗಿ ನೋಡದಿರು ದಯವಿಟ್ಟು
ಪ್ರೀತಿಯಿಲ್ಲದ ಮೇಲೆ
ಹೇಗಿರುವೆನೆಂಬ ಕೆಟ್ಟ ಕುತೂಹಲವೇಕೆ?
ಸತ್ತವನ ಎಬ್ಬಿಸಿ ಇರಿಯುವ
ಹಾಳು ಅನುಕಂಪವೇಕೆ?

ಅರಳಬೇಕಿದೆ ನಾಳೆಯ ಹೂವು ಭೂತದ ಗೋರಿಯ ಮೇಲೆ
ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಬೇಕಿದೆ ನಾನು
ನಿನ್ನ ನೆನಪುಗಳ ಶ್ರಾದ್ಧ ಮಾಡಿ
ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಬೇಕಿದೆ ನಾನು .

1 comment:

sunaath said...

ಸುಂದರ ಕವನ.